Павел Паўлавіч Латушка: намеснік кіраўніцы Аб'яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення, пасол
Хтосьці можа сказаць, што выбары Пуціна (а чакаць чагосьці іншага было б дзіўна) прайшлі амаль гэтак жа незаўважна і спакойна, як «адзіны дзень галасавання» ў Беларусі. Што не было якой-небудзь сур'ёзнай пратэстнай мабілізацыі ў Расіі і актыўнасці грамадства, нейкага сур'ёзнага супраціву і да т.п. і што ў гэтым абедзве падзеі падобныя.
Але розніца ёсць. І значная. Яна заключаецца ў тым, што фактычны байкот г. зв. «адзінага дня галасавання» ў Беларусі 25 лютага праходзіў пасля 2020 года, калі беларусы ўжо паказалі, за што яны выступаюць і змагаюцца, калі на вуліцы пры насельніцтве ў 9 млн выходзілі сотні тысяч (да мільёна) чалавек па ўсёй краіне (і да паўмільёна ў Мінску).
Гэты байкот здарыўся ва ўмовах 3,5 гадоў бесперапынных масавых рэпрэсій, праходзіў пасля антываенных пратэстаў і партызанскіх акцый 2022-га года. Нават у небяспечных для здароўя і жыцця ўмовах, у разгар тэрору беларусы ўсё роўна не здаліся і справай паказалі, што яны супраць вайны, у якую Лукашэнка ўцягнуў Беларусь.
У гэтым сэнсе байкот г. зв. АДГ, куды рэжым Лукашэнкі спрабаваў зганяць людзей і які ён спрабаваў выставіць як нейкую эпахальную для Беларусі падзею, таксама ляжыць у пратэстнай плоскасці, улічваючы ўнутрыбеларускі кантэкст і сітуацыю з масавым тэрорам у Беларусі.
У Расіі ж выбары праходзілі пры фактычнай адсутнасці нейкага відавочнага процідзеяння або нязгоды грамадства і, у параўнанні з Беларуссю, у адносна бяспечных умовах (узровень рэпрэсій і, адпаведна, пагроз, рызык за выказванне грамадзянамі пратэсту ў нас і ў Расіі несупастаўны).
І пры гэтым у Расіі прайшла толькі сімвалічная акцыя, якая ў маштабах усёй краіны не была ні сапраўды масавай, ні накіраванай на дасягненне якіх-небудзь палітычных зменаў.
Такім чынам, няўдзел беларусаў у г. зв. АДГ — хутчэй пазітыўная з'ява, якая паказвае непрыманне рэжыму Лукашэнкі ў грамадстве і нежаданне мець з ім нічога агульнага. У той час як пасіўнасць большасці расіян на прэзідэнцкіх выбарах — з'ява гнятлівая і якое паказвае рэальную сітуацыю са стаўленнем расійскага грамадства да таго, што адбываецца, да вайны, да Пуціна. Якое паказвае іх у большасці сваёй прыняцце і грамадскую згоду.
У гэтым сэнсе нескладана паверыць і ў хай сфальсіфікаваную збольшага, але рэкордную яўку па дадзеных расійскага ЦВК, і ў вынікі мінулага галасавання. Натуральна, за выняткам «выбараў» на акупаваных Расіяй тэрыторыях Украіны, правядзенне якіх — частка таго міжнароднага злачынства — агрэсіі, якое здзяйсняе Расія ў дачыненні да Украіны і яе народа.
Важна адзначыць, што сам факт арганізацыі «выбараў» на гэтых тэрыторыях павінен выключаць магчымасць міжнароднага прызнання вынікаў прэзідэнцкіх выбараў у Расіі ў прынцыпе.
Аднак вяртаючыся да рэакцыі на іх самога расійскага грамадства, хутчэй можна канстатаваць: сёння Расія і большасць расійцаў свой выбар зрабілі. І як адзін ваенны карабель Расія працягвае ісці сваім страшным курсам агрэсіі, вайны і імперыялізму.
І спыніць гэта можа толькі перамога Украіны, адным з важных элементаў якой павінна стаць скасаванне рэжыму пуцінскай марыянеткі Лукашэнкі ў Беларусі. І наступнае запрашэнне дэмакратычнай Беларусі ў ЕС.