Намеснік кіраўніка НАУ Уладзімір Астапенка пра адкрыццё пасольства Беларусі ў Бельгіі ў 1995 годзе.
На гэтым адкрыцці нават прысутнічаў Лукашэнка — тады, у пачатку сакавіка 1995 года, адбыўся яго першы і апошні афіцыйны візіт у Брусель. Ён сустрэўся з кіраўніцтвам Бельгіі і Еўрапейскага саюза, з якім тады ж было падпісана пагадненне аб партнёрстве і супрацоўніцтве, якое так і не набыло моц, паколькі яго ратыфікацыя была замарожаная пасля антыканстытуцыйнага рэферэндуму 1996 года.
Яшчэ да гэтага ў Брусель быў прызначаны пасол, якому давялося пачынаць сваю працу па сутнасці ў чыстым полі. Для пачатку арандавалі кватэру ў шматпавярхоўцы — там і пачыналася праца. Неўзабаве быў знойдзены асобны дом, які пасля быў набыты і адрамантаваны пад патрэбы амбасады. Гэтым актыўна займаўся і я ў якасці дарадцы-пасланніка пасольства Беларусі ў Бельгіі. Да адкрыцця пасольства мы замовілі вялікі тыраж шыкоўнай паштоўкі — малюнка з фатаграфіі, дзе мастак у стылі імпрэсіянізму адлюстраваў пасольства, на якім красаваўся наш нацыянальны сцяг. І ў мяне дагэтуль перад вачыма стаіць карцінка — старадаўні будынак з бел-чырвона-белым сцягам.
Пасля сумна вядомага рэферэндуму 1995 года Лукашэнка змяніў нашы нацыянальныя сімвалы на чырвона-зялёную палітру часоў БССР і разаслаў усім даручэнні замяніць сцягі. Але ў нас, што называецца, не паднялася рука адразу зняць бел-чырвона-белы сцяг, які яшчэ доўгі час упрыгожваў будынак пасольства.
Сёння ў Бруселі ёсць прадстаўніцтва беларускага грамадства — той большасці, якая ў 2020 годзе выйшла пад тысячамі бел-чырвона-белых сцягоў супраць дыктатуры і гвалту. І ў будынку місіі дэмакратычнай Беларусі ў Бруселі лунае наш нацыянальны сцяг.
Праца такога інстытута — важная перадумова да таго, каб над беларускімі пасольствамі па ўсім свеце неўзабаве былі паднятыя нацыянальныя сцягі, якія ўжо нікому не ўдасца зняць.