Пошук па сайце

Павел Паўлавіч Латушка: намеснік кіраўніцы Аб'яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення, пасол 17 траўня Павел Латушка сустрэўся з міністрам юстыцыі і Генеральным пракурорам Польшчы Адамам Боднарам. Галоўнай тэмай сустрэчы стала абмеркаванне магчымай падтрымкі Польшчай ініцыятывы НАУ па прыцягненні Лукашэнкі і яго памагатых да крымінальнай адказнасці за ўчыненне злачынстваў супраць чалавечнасці праз Міжнародны крымінальны суд. Павел Латушка прадставіў інфармацыю аб драматычным становішчы насельніцтва Беларусі, абсалютная большасць якога выступіла супраць дыктатара Лукашэнкі. Грунтоўна даведзена інфармацыя аб велізарнай колькасці ахвяр катаванняў, згвалтаванняў, гвалтоўных знікненняў, пазбаўлення волі, забойстваў, а таксама дэпартацыі. Даведачна: Міністр і Генеральны пракурор Польшчы А. Боднар мае багаты досвед працы ў якасці віцэ-прэзідэнта праўлення Хельсінскага фонду па правах чалавека, а таксама ў якасці амбудсмена Польшчы. Займаючы гэтыя пасады, ён увесь час знаходзіўся ў парадку дня праваабарончай сітуацыі ў Беларусі. Сёння А. Боднар з'яўляецца адным з найбольш аўтарытэтных юрыстаў Польшчы. Міністр юстыцыі Польшчы адзначыў, што тэма злачынстваў супраць чалавечнасці, якія здзяйсняюцца ў Беларусі, безумоўна знаходзіцца ў фокусе ўвагі і яму вядомыя маштабы рэпрэсій. А. Боднар адзначыў, што асабіста знаёмы з Анджэем Пачобутам і Алесем Бяляцкім, якія сёння з'яўляюцца палітычнымі зняволенымі сярод тысяч палітвязняў у Беларусі. Міністр таксама ініцыятыўна праінфармаваў аб праведзенай рэформе польскага заканадаўства, якая створыць магчымасць больш шырокага прымянення прынцыпу ўніверсальнай юрысдыкцыі ў Польшчы і, адпаведна, прыцягнення вінаватых за найбольш сур'ёзныя міжнародныя злачынствы нацыянальнымі судамі Польшчы незалежна ад месца здзяйснення такіх злачынстваў. Дадзены падыход можа быць ужыты да асоб, якія здзяйсняюць злачынныя дзеянні і ў Беларусі. А. Боднар выказаў гатоўнасць Генеральнай пракуратуры Польшчы садзейнічаць расследаванню спраў у рамках універсальнай юрысдыкцыі, ахвярамі ў якіх з'яўляюцца грамадзяне Беларусі. А. Боднар паведаміў, што яго міністэрства прааналізуе магчымасць рэалізацыі ініцыятывы, прадстаўленай НАУ, па прыцягненні Лукашэнкі да адказнасці ў Міжнародным крымінальным судзе для яе магчымай далейшай рэалізацыі. Мінюсту Польшчы перададзеныя падрыхтаваныя НАУ матэрыялы па фактах злачынстваў супраць чалавечнасці, учыненых у Беларусі.

Павел Паўлавіч Латушка: намеснік кіраўніцы Аб'яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення, пасол Тыя, хто распавядае нам пра акупацыю Беларусі з боку Расіі, чамусьці адначасова катэгарычна выступаюць супраць эканамічных санкцый у дачыненні да рэжыму Лукашэнкі. Але дзе ў гэтым логіка? Калі акупант захапіў і кантралюе эканамічныя рэсурсы нашай краіны, навошта дазваляць яму павялічваць гэтыя рэсурсы? Навошта дапамагаць акупантам? Калісьці нацысты акупавалі Чэхаславакію, а на частцы яе тэрыторыі з іх дазволу ўтварылася фармальна незалежная Славацкая дзяржава. Аднак, фактычна гэта дзяржава была сатэлітам нацысцкай Германіі, а эканоміка Славакіі працавала на патрэбы Трэцяга Рэйха. Славакія стала складовай часткай нямецкага ВПК. Акрамя продажу ў Германію прадуктаў харчавання, славакі рабілі гарматы і тарпеды для нямецкіх падводных лодак, а для патрэб нацыстаў выраблялася паліва. Згодна з двухбаковым пагадненнем Германія ўзяла на сябе «абарону» Славацкай дзяржавы і яе тэрытарыяльнай цэласнасці. Немцам дазвалялася стварыць у Славакіі ваенныя аб'екты і заняць іх сваімі ваеннымі сіламі. У сваю чаргу Славакія ўзяла на сябе абавязацельствы, што будзе праводзіць сваю знешнюю і ваенную палітыку ў цесным згодзе з Трэцім Рэйхам. У выніку гэтага Славакія стане суагрэсарам практычна ва ўсіх нападах, якія развязала нацысцкая Германія, гэтак жа як і Беларусь пад кіраўніцтвам Лукашэнкі, якая ўцягнутая ў агрэсію супраць Украіны і працягвае да цяперашняга часу ўсяляк дапамагаць агрэсару. У выніку пранацысцкі рэжым у Славакіі дакіраваўся да таго, што ўсё скончылася славацкім нацыянальным паўстаннем у жніўні 1944 года. Славакам і ў галаву тады не прыходзіла, што тавары выпускаюцца для патрэб нямецкай эканомікі, эканомікі агрэсара — гэта праца на карысць славацкага народа. Але цяпер чамусьці шмат каму ў галаву прыходзяць ідэі, што рэжым Лукашэнкі трэба неадкладна вызваліць ад санкцый, каб паліва, лес і ўгнаенні зноў пайшлі на экспарт, а атрыманая ад іх продажу на Захадзе валюта пайшла на падтрыманне рэпрэсіўнага апарата і рэалізацыю сумесных з Расіяй праектаў у сферы ВПК. «Санкцыі трэба неадкладна зняць!» — чуем мы. Але людзі, якія кажуць гэта, чамусьці забываюць, што паміж Беларуссю і Расіяй, дзякуючы Лукашэнку, няма рэальнай мяжы і гэта дазваляе агрэсару бесперашкодна правозіць на захад і назад сотні розных тыпаў тавараў, неабходных для патрэб Расіі, у тым ліку для падтрымання агрэсіі супраць Украіны. Асабліва некаторых турбуе лёс прадпрыемства «Беларуськалій», кіраўніцтва якога прымае актыўны ўдзел у праектах т. зв. Саюзнай дзяржавы. У прыватнасці, яно ўдзельнічае ў незаконнай дэпартацыі ўкраінскіх дзяцей на тэрыторыю Беларусі з наступнай іх індактрынацыяй у духу ідэалогіі «рускага свету». Але некаторыя аддаюць перавагу не звяртаць на гэта ўвагу і заяўляюць, што прадпрыемства спрабуюць займець рускія алігархі. Тым часам Расія, чамусьці нават на шкоду сваім алігархам, якія такіх прывілеяў не маюць, падае «Беларуськалію» зніжкі да 40% на транспарціроўку па сваёй тэрыторыі калійных угнаенняў. Мы часам чуем, што «дэмсілы і іх заклікі да санкцый загубілі беларускага калійнага гіганта». Але ў 2023 годзе «Беларуськалій» практычна выйшаў на дасанкцыйныя аб'ёмы вытворчасці і экспарту ўгнаенняў, тым самым загружаючы магутнасці і даючы нашым шахцёрам магчымасць працаваць, але без права ствараць свае прафсаюзы і страйкаваць. Ніхто не ўводзіў такія санкцыі, якія б забілі беларускія прадпрыемствы і пакінулі б беларусаў на вуліцы без сродкаў да існавання, ніхто не ізаляваў Беларусь цалкам, асуджаючы яе жыхароў на галодную смерць. Санкцыі ўладкаваныя так, каб прадпрыемствы захоўваліся, але тыя, хто несправядліва нажываюцца на агульнанацыянальным багацці, пазбавіліся сваіх звышпрыбыткаў. Рабочыя, нягледзячы на санкцыі, атрымліваюць свае заробкі, ходзяць на працу.

«Адказнасць няўхільная», — пра гэта заявіў Павел Латушка падчас лекцыі ў Познаньскім універсітэце ім. Адама Міцкевіча. Удзельнікамі лекцыі «Злачынствы, учыненыя рэжымам Лукашэнкі» сталі польскія студэнты і прадстаўнікі беларускай дыяспары. У ходзе лекцыі былі прадстаўлены найбольш рэальныя механізмы прыцягнення Лукашэнкі і яго саўдзельнікаў да адказнасці за злачынствы супраць чалавечнасці, якія здзяйсняюцца ў дачыненні да беларускага народа, і ваенныя злачынствы, звязаныя з агрэсіяй Расіі супраць Украіны. Павел Латушка падрабязна прадставіў сітуацыю з рэпрэсіямі ў Беларусі з мэтай інфармавання польскай грамадскасці аб рэальнай сітуацыі ў краіне. Адначасова былі выкладзены 5 механізмаў прыцягнення да адказнасці прадстаўнікоў рэжыму Лукашэнкі. Павел Латушка адказаў на пытанні, звязаныя з: сітуацыяй унутры Беларусі і бесперапыннымі рэпрэсіямі; перспектывамі вызвалення Украінай часова акупаваных Расіяй тэрыторый і ўплыву вайны на будучыню Беларусі; рэакцыяй міжнароднай супольнасці на размяшчэнне тактычнай ядзернай зброі ў Беларусі; дзейнасцю дэмакратычных інстытутаў Беларусі ў эміграцыі; пытаннямі абароны правоў свабодных спартсменаў і інш. На лекцыі прысутнічалі больш за 50 слухачоў і прадстаўнікоў СМІ.

Павел Паўлавіч Латушка: намеснік кіраўніцы Аб'яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення, пасол Пры дыктатары наша краіна пастаянна несла і працягвае несці страты ў розных сферах і галінах, у тым ліку ў жыццёва важных для насельніцтва. Напрыклад, яшчэ ў 1990 годзе ў Беларусі працавала 874 бальніцы, а ўжо на канец 2022 года бальніц у краіне налічвалася толькі 585, гэта значыць на 33% менш. Лукашэнка ліквідаваў, удумайцеся, 289 бальніц. Але і на гэтым ён не спыніўся — на працягу 2023 года ліквідавана яшчэ 27 бальніц. У суме — 316 бальніц было зачынена. Таксама кожны год у нашай краіне перастаюць існаваць населеныя пункты. Толькі ў 2023 годзе спынілі існаванне 12, у 2022 годзе — 45, у 2021 — 21, а ў 2020 — 15. Гэта значыць за 4 гады ў Беларусі колькасць населеных пунктаў зменшылася на 93. Аднак за час знаходжання ля руля ўзурпаванай улады, Лукашэнка сёе-тое павялічыў. І трэба адзначыць, што вельмі моцна. Знешні доўг Беларусі па стане на 1994 год складаў 2 млрд даляраў ЗША. А вось па стане на 1 студзеня 2024 года — ужо 36,88 млрд даляраў ЗША. Рост больш чым у 18 разоў. Такі размах, вядома, уражвае. І з'яўляецца слушнае пытанне — за 30 гадоў Лукашэнка павялічыў замежную запазычанасць у 18 разоў, а што было створана? Можа стала больш прадпрыемстваў? Можа павялічылася колькасць бальніц? Можа пабудаваная ў доўг атамная электрастанцыя паменшыла кошт электраэнергіі для насельніцтва? Адказы на гэтыя пытанні мы ўсе ведаем. Гэта ўсё для таго, каб Лукашэнка і яго сям'я маглі адкрываць і валодаць шматлікімі кампаніямі ў розных краінах, будаваць рэзідэнцыі, выводзіць з краіны велізарныя грашовыя рэсурсы, скупляць нерухомасць за мяжой.

Павел Паўлавіч Латушка: намеснік кіраўніцы Аб'яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення, пасол Павел Латушка пра тое, у чым заключаецца важнасць выбараў у Каардынацыйную раду для Беларусі. Першае і самае відавочнае — каб нарэшце пачаць выбіраць і ўплываць на палітыку. Пачынаючы з узроўню палітыкі саміх дэмакратычных сіл. Гэта вельмі каштоўна і важна — нарэшце атрымаць пазітыўны, здаровы электаральны досвед. Па-другое, выбары патрэбныя для таго, каб рэалізаваць прынцып «нічога пра нас, без нас». Бо можна сядзець і казаць, што хтосьці там за мяжой кулуарна нешта вырашае, а можна непасрэдна ў гэтым удзельнічаць праз выбары і наўпрост уплываць. Па-трэцяе, для таго, каб стварыць рэальна прадстаўнічы орган, які будзе абараняць інтарэсы выбаршчыкаў і які будуць рэальна чуць нашы міжнародныя партнёры і палітыкі, бо за ім стаіць выбар людзей. А для гэтага важна прывесці ў палітыку сваіх прадстаўнікоў, якіх выбралі мы, а не самі дэмсілы ўнутры сябе. Па-чацвёртае, выбары неабходныя, каб за кошт новых абраных прадстаўнікоў вырашыць кадравае пытанне і нават голад, які відавочна існуе ў дэмакратычных сілах сёння. Выбары ў КС дазволяць уключыць у працу 80 чалавек, абраных дэпутатаў, якія змогуць прысвячаць сябе ўзняццю хвалюючых беларусаў пытанняў на ўсіх даступных на дадзены момант пляцоўках. І, нарэшце, стварэнне і функцыянаванне дэмакратычных палітычных інстытутаў, якія выступаюць альтэрнатывай дыктатарскаму рэжыму Лукашэнкі — гэта тое, без чаго немагчыма эфектыўна вырашаць ні тактычныя і аператыўныя задачы, ні стратэгічныя. Гэта тое, без чаго немагчыма эфектыўна змагацца з дыктатурай. Гэта тое, што неабходна для абароны незалежнасці Беларусі ва ўмовах расійскай пагрозы і недапушчэння сцэнару, пры якім Расія зможа бесперашкодна інкарпараваць Беларусь. І гэта тое, без чаго Беларусь не будзе гатовая да дэмакратычных пераменаў. А час пераменаў у любым выпадку прыйдзе. І мы павінны быць да гэтага гатовыя. Вось навошта трэба ісці на выбары 25-27 траўня. Вось навошта нам з вамі патрэбна абраная Каардынацыйная рада. Давайце выбіраць разам. З праграмай і першымі 9 крокамі кааліцыі «Каманда Латушкі і Рух "За Свабоду"» можна азнаёміцца ў нашым Telegram-канале.

Беларусы ў хуткім часе змогуць карыстацца беларускамоўнай версіяй мабільнага дадатку пры зваротах па міжнародную абарону ў Польшчы У красавіку Упраўленне па справах замежнікаў Польшчы анансавала запуск мабільнага дадатку Refugeebook для замежных грамадзян, якія звяртаюцца па міжнародную абарону ў Польшчы. У дадатку змешчаныя адказы на пытанні па атрыманні міжнароднай абароны: працэдура падачы, атрыманне сацыяльнай дапамогі, формы дакументаў, асаблівасці падачы дакументаў сумесна з дзецьмі, дзеянні пасля прыняцця рашэння і г.д. Дадатак быў створаны на польскай, англійскай, рускай і ўкраінскай мовах. У сувязі з адсутнасцю беларускамоўнай версіі мабільнага дадатку намеснік кіраўніцы Аб’яднанага Пераходнага Кабінета, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення Павел Латушка 24 красавіка звярнуўся да кіраўніка Упраўлення па справах замежнікаў Польшчы Томаша Цытрыновіча: «Улічваючы вялікую колькасць беларускіх бежанцаў у Польшчы, хацеў бы звярнуцца да вас з просьбай дадаць у гэты спіс беларускую мову. Ініцыятыва па ўвядзенні беларускай мовы дазволіла б беларускім бежанцам атрымаць больш лёгкі доступ да інфармацыі і падтрымаць нацыянальную мову, якая падвяргаецца агромністаму ціску з боку рэжыму ў Беларусі». У сваім адказе, атрыманым Паўлам Латушкам 9 траўня бягучага года, кіраўнік Упраўлення па справах замежнікаў Польшчы адзначыў: «Я даў даручэнне пачаць працу над мадыфікацыяй дадатку і ўвесці версію на беларускай мове». «Мы ўдзячныя Упраўленню па справах замежнікаў Польшчы за важнае рашэнне ў падтрымку беларускай мовы. Заўсёды будзем намагацца абараняць правы беларусаў, якія вымушаны шукаць прытулку за мяжой. Важным для нас з’яўляецца і падтрымка нашай кааліцыі "Каманда Латушкі і Рух "За Свабоду"" на выбарах у Каардынацыйную раду, праз якую мы таксама будзем змагацца за правы беларусаў», — адзначыў у сувязі з рашэннем польскага боку Павел Латушка.

Варшаўскі універсітэт 7 мая 2024 г. Станіслаў Шушкевіч застанецца для мяне першым кіраўніком Беларусі, колькі б не спрабаваў Лукашэнка даказаць адваротнае. Станіслаў Станіслававіч — значная асоба для беларускай дзяржаўнасці. Менавіта ён зрабіў унёсак у абвяшчэнне незалежнасці нашай краіны, менавіта ён спрыяў таму, каб Беларусь была самастойнай, дэмакратычнай і вольнай краінай. Узгадваю, як Станіслаў Шушкевіч, першы кіраўнік незалежнай Беларусі, прымаў у Мінску 42-га прэзідэнта Злучаных Штатаў Амерыкі Біла Клінтана ў 1994 годзе. Тады я быў маладым юнаком і таксама стаяў на Плошчы Перамогі, калі Клінтан і Шушкевіч ускладалі кветкі. Яны падыйшлі да людзей, і тады я пабачыў двух кіраўнікоў краін — можа, за адзін метр ад сябе. Пазней я вітаўся са шматлікімі прэзідэнтамі, кіраўнікамі дзяржаў, але той візіт на мяне, студэнта, зрабіў асаблівае ўражанне. Менавіта Шушкевіч як першы кіраўнік незалежнай Беларусі ўсталёўваў першыя афіцыйныя адносіны новай незалежнай краіны Беларусі з многімі краінамі свету. Усе дыпламаты, якія працавалі ў той час, у 90-я гады, заўсёды будуць успрымаць асобу Шушкевіча як першага кіраўніка беларускай дзяржавы. А Лукашэнка заўсёды імкнуўся знішчыць пра яго памяць. Памятаю, як у Лукашэнкі ў 2011 годзе ўзнікла ідэя адкрыць Музей сучаснай дзяржаўнасці Беларусі ў адміністрацыі на Карла Марка ў Мінску. На 6-ым паверсе фарміравалася экспазіцыя і спачатку яе распрацоўшчыкі зрабілі велічэзны раздзел, прысвечаны пачатку 90-х — прыняццю Канстытуцыі Рэспублікі Беларусь, назве нашай краіны, сцягу, там было шмат падпісаных Шушкевічам дакументаў. Пазней за музей «узялася» сумнавядомая намесніца начальніка Галоўнага ідэалагічнага ўпраўлення Адміністрацыі Лукашэнкі Ірына Дрыга, якая па загадзе тады намесніцы кіраўніка адміністрацыі Наталлі Пяткевіч сказала прыбраць усе матэрыялы. Застаўся толькі адзін дакумент — Канстытуцыя, падпісаная Станіславам Шушкевічам. Колькі не спрабавалі адваяваць, але гэта было нерэалістычна, таму што музей, на думку прадстаўнікоў рэжыма, павінен быць прысвечаны толькі адной асобе, якая і засядае там, у рэзідэнцыі, ужо 30 гадоў. Так, магчыма «пачысціць» экспазіцыю, але немагчыма змяніць і перапісаць гісторыю, немагчыма знішчыць унёсак у незалежнасць нашай краіны. Унёсак, які зрабіў Станіслаў Шушкевіч. Памятаю, калі працаваў маладым віцэ-консулам, мяне ўразіла адна гісторыя, якая і дагэтуль успрымаецца мной вельмі супярэчна. Тады на аўтавакзале ў Беластоку я праважаў сваю маці і цешчу, якія вярталіся ў Мінск — яны былі ў нас у гасцях. На вакзале я пабачыў Станіслава Станіслававіча. У добрым паліто, з упэўненым поглядам і з сумкай праз плячо… Падумалася тады: як так, гэта ж першы кіраўнік нашай незалежнай дзяржавы, чаму так, у рэйсавым аўтобусе, у гэтых чэргах на мяжы, якія і тады былі велічэзнымі, першы кіраўнік нашай дзяржавы едзе ў Беларусь? Калісьці дыпламат, былы павераны ў справах Польшчы ў Беларусі Вітольд Юраш напісаў, што суседняя дзяржава магла б паклапаціцца пра першага кіраўніка незалежнай Беларусі Станіслава Шушкевіча… Але канешне, гэта не было нічыёй віной. Такі вынік — стаўленне Лукашэнкі, рэжыму. Канешне, непрымальнай была сітуацыя, калі яму плацілі адзін сімвалічны даляр пенсіі. Аднак варта адзначыць, што нягледзячы на такое стаўленне, Станіслаў Станіслававіч ніколі не здраджваў сваім прынцыпам, ніколі не адступаў ад сваіх ідэй і светапогляду. І ён быў сапраўдным патрыётам Беларусі. Узгадваю, што мой першы цесць, які ўжо адыйшоў у іншы свет, асабіста ведаў Шушкевіча і распавядаў, што Станіслаў Станіслававіч збіраў ігральныя карты з розных краін — многія прывозілі яму гэтыя ігральныя карты з камандзіровак. Такая дзіўная калекцыя была ў фізіка-ядзершчыка, члена-карэспандэнта Акадэміі навук. Увогуле ў савецкія часы і ў часы атрымання незалежнасці Беларусі гэта была навуковая эліта. Чалавек з няпростым лёсам, які ніколі не здаваўся. Шушкевіч ведаў, што такое рэпрэсіі рэжымаў. Варта ўзгадаць і бацьку Станіслава Шушкевіча — таксама Станіслава. Пісьменнік і паэт, у 1937 годзе ён быў арыштаваны і асуджаны на 8 гадоў лагераў. У 1949 годзе быў асуджаны паўторна. Цалкам рэабілітаваны быў толькі ў 1975 годзе. Магчыма, менавіта такія падзеі ў жыцці сям’і зрабілі Станіслава Шушкевіча моцным чалавекам. На першых і, на жаль, пакуль што апошніх дэмакратычных выбарах у Беларусі я галасаваў за Станіслава Шушкевіча. Але веру, што яшчэ прыйдзе той час, калі мы зможам абраць прадстаўніка беларускага народа на сумленных і празрыстых выбарах. За некалькі месяцаў да яго сыходу я размаўляў са Станіславам Станіслававічам. Мы стэлефанаваліся, каб абмеркаваць рэформу Канстытуцыі — якой павінна быць канстытуцыя, што важна зафіксаваць усе супрацьвагі, якія ніколі б не дазволілі паўтарыцца сітуацыі, якую мы назіраем ужо 30 гадоў у нашай краіне. У нас адбылася вельмі добрая размова. І скажу шчыра, для мяне быў вялікі гонар, што я мог асабіста паразмаўляць з выключнай асобай для беларускай незалежнасці як Станіслаў Станіслававіч Шушкевіч — першы кіраўнік незалежнай Беларусі.

Хачу павіншаваць полек і палякаў з нацыянальным святам Рэспублікі Польшча — Днём Канстытуцыі 3 траўня. Гісторыя беларускага і польскага народаў — глыбока ўкаранёная і багатая. Адной з важных вех нашай агульнай спадчыны з'яўляецца першая ў Еўропе Канстытуцыя, якая таксама напрамую звязана з гісторыяй Беларусі. Памятаю, будучы паслом Беларусі ў краінах Еўропы, я віншаваў польскіх паслоў 3 траўня з нашай агульнай гістарычнай падзеяй — Днём Канстытуцыі 1791 года. Карыстаючыся магчымасцю, хацеў бы падзякаваць польскім уладам і польскаму грамадству за салідарнасць і падтрымку, якая надаецца беларускаму народу ў гэты пераломны момант нашай гісторыі. З аднаго боку, гэта будзе спрыяць дасягненню мэты беларускага грамадства — дасягненню дэмакратыі, а з іншага боку, мы ўжо цяпер пішам новы раздзел нашай агульнай гісторыі. Шчыра веру, што незалежная і дэмакратычная Беларусь адпавядае нацыянальным інтарэсам як беларускага, так і польскага грамадстваў. Прагнем, каб Беларусь стала прадказальным і адказным партнёрам для Польшчы і Еўропы, а для нас, беларусаў, Польшча стане стратэгічным саюзнікам, які адкрые перад нашай Радзімай еўрапейскія перспектывы. З нагоды нацыянальнага свята выказваю найлепшыя пажаданні росквіту і поспехаў. Павел Латушка ад імя Аб’яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі па запрашэнні Прэзідэнта Польшчы Анджэя Дуды прымае ўдзел у афіцыйных урачыстасцях з нагоды Нацыянальнага свята Польшчы, якія праходзяць на Замкавай плошчы ў Варшаве, і дыпламатычным прыёме ў Палацы Прэзідэнта Польшчы. Пасольства рэжыму на мерапрыемствы не запрошана.

Павел Паўлавіч Латушка: намеснік кіраўніцы Аб'яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення, пасол Сёння Расія спрабуе акупаваць украінскія тэрыторыі вайсковым метадам. Але існуюць і неваенныя метады захопу тэрыторый і нават цэлых дзяржаў. У дачыненні да Беларусі Расія дзейнічае менавіта такімі метадамі. Адным з афіцыйных інструментаў расійскай «мяккай сілы» стала т. зв. Рассупрацоўніцтва. Дадзеная структура з'яўляецца Федэральным агенцтвам па міжнародным гуманітарным узаемадзеянні і створана для рэалізацыі палітыкі Расіі праз укараненне ідэй «рускага свету» за мяжой, у тым ліку ў Беларусі. Гэта дзяржаўны орган, які з'яўляецца галоўным маторам па прасоўванні гібрыднага ўплыву Крамля. Яго прадстаўніцтвы размешчаны ў 134 краінах свету, а «пад дахам» «Рассупрацоўніцтва» працуюць кадравыя супрацоўнікі ФСБ і СЗР. На працягу многіх гадоў «Рассупрацоўніцтва» дзейнічае як парасонавая арганізацыя для сеткі расійскіх агентаў уплыву, а таксама фінансуе розныя праекты публічнай дыпламатыі і прапаганды, кансалідуючы дзейнасць прарасійскіх гульцоў і распаўсюджваючы крамлёўскія наратывы. Дзеянні «Рассупрацоўніцтва» ў многіх краінах свету ацэньваюць як небяспечныя, якія ствараюць пагрозу нацыянальным інтарэсам і нацыянальнай бяспецы. 2 красавіка 2024 года ў Гродне адкрыўся т. зв. Рускі дом. Ён стаў чацвёртым прадстаўніцтвам «Рассупрацоўніцтва» ў Беларусі. «Рускія дамы» таксама працуюць у Мінску, Брэсце і Гомелі. Нелегітымныя ўлады Беларусі даюць карт-бланш «рускім дамам», у процівагу якім ім няма чаго прапанаваць. Пакуль прадстаўнікоў грамадзянскай супольнасці Беларусі рэпрэсуюць і заганяюць у падполле, і любая актыўнасць пагражае ім турмой, прарасійскія дзеячы маюць невычэрпную па мясцовых мерках фінансавую падтрымку «Рассупрацоўніцтва». Лукашэнка спаўна аддзячыў за сваё выратаванне ў 2020 годзе і працягвае дзякаваць «расійскаму свету», дазваляючы Расіі захопліваць Беларусь расійскай «мяккай сілай». Прадстаўнікі «рускага свету» пранікаюць ва ўсе сферы дзейнасці беларускага грамадства. І не толькі пранікаюць, але і захопліваюць лідзіруючыя пазіцыі, працуюць на ліквідацыю беларускай ідэнтычнасці, дыктуюць свае правілы і навязваюць рускамірскую ідэалогію. Расія і яе «рускі свет» праз дзейнасць «Рассупрацоўніцтва» ў Беларусі спрабуюць прадстаўляць сябе для беларусаў «не ў якасці мэты, а ў якасці метаду», грунтуючыся пры гэтым на трох слупах: «супрацоўніцтве, бяспецы і суверэнітэце». Пад «супрацоўніцтвам» яны ператвараюць у жыццё банальны захоп пад сваё кіраўніцтва і ўплыў на ўсю Беларусь. Спекулюючы «бяспекай», яны ўцягнулі Беларусь у вайну супраць Украіны і стварылі рэальную пагрозу жыццю ўсяму насельніцтву нашай краіны. Спекулюючы «суверэнітэтам», яны пазбаўляюць Беларусь элементарнай дзяржаўнай самастойнасці. Гэта і ёсць неваеннае паступовае паглынанне Беларусі з дапамогай метаду «мяккай сілы». І ўсяму гэтаму спрыяе Лукашэнка і яго набліжаныя. Усе гэтыя злачынныя дзеянні супраць беларускага народа і супраць Беларусі Лукашэнка рабіў і працягвае рабіць толькі дзеля захавання ўласнай улады.

Павел Паўлавіч Латушка: намеснік кіраўніцы Аб’яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення, пасол Давайце расставім кропкі над «і». І паставім кропку ў спекуляцыях на гэтую тэму. Не паспела стартаваць выбарчая кампанія ў Каардынацыйную раду, як у інфаполе закруціўся наратыў, што Павел Латушка збіраецца замяніць Святлану Ціханоўскую. Не буду хаваць, мне лісліва, што мяне як палітыка, маю каманду, нашу кааліцыю з Рухам «За Свабоду» і нашу працу ацэньваюць гэтак высока, што палёт чыіхсьці фантазій спараджае такія сцэнары. Аднак мяне расчароўвае, што такія сцэнары агучваюцца ў тым ліку людзьмі, якія адносяць сябе да аналітыкаў. Выбары Каардынацыйнай рады, якія пройдуць 25-27 траўня — гэта выбары калектыўнага прадстаўнічага органа. Гэта выбары 80 дэпутатаў, кожны з якіх атрымае свой мандат менавіта ў гэтай плоскасці, для выканання менавіта такой ролі. Роля дэпутата. Гэта НЕ выбары прэзідэнта. Таму нават па сваёй сутнасці дадзеная электаральная кампанія не можа быць накіравана на аспрэчванне пазіцыі Святланы Ціханоўскай, якая перамагла на ПРЭЗІДЭНЦКІХ выбарах у 2020 годзе. Зараз аб непрыемным. Падобныя спекуляцыі, скажу прама, шкодныя. Спроба выстаўляць матывацыю ўдзелу таго ці іншага кандыдата ў выбарах у КР як жаданне ўнесці раскол у дэмакратычны рух, справакаваць ўнутры яго канфлікт — сама гэта спроба з'яўляецца маніпуляцыяй, якая гэты раскол і ўносіць. Лепшага падарунка для прапаганды і дэматывацыі для выбаршчыкаў напярэдадні выбараў складана прыдумаць. Так што няма ў Паўла Латушкі ніякіх планаў прэтэндаваць на крэсла Святланы Ціханоўскай. Або адабраць у яе партфель. Таму што, па-першае, няма ніякіх крэслаў і партфеляў, а ёсць процьма працы і зоны адказнасці, якія неабходна выконваць вельмі абмежаванымі рэсурсамі. І выбары ў КР — гэта таксама магчымасць вырашыць у тым ліку кадравае пытанне ў дэмакратычных сілах. Выбары дазволяць уключыць у працу 80 абраных дэпутатаў, гатовых прысвячаць сябе ўзняццю хвалюючых беларусаў пытанняў на ўсіх даступных на дадзены момант пляцоўках. А па-другое, адзіная матывацыя, якая рухае мной і нашай камандай увесь гэты час, якая дае сілы ўвесь гэты час працаваць 24/7 і якая ляжыць у аснове нашага рашэння ўдзельнічаць у выбарах у КР — гэта жаданне змяніць палітычную сітуацыю ў нашай краіне. Жаданне зрабіць яе свабоднай, незалежнай, еўрапейскай, дэмакратычнай. Менавіта таму нам, не толькі Паўлу Латушку, не толькі кааліцыі Латушкі і Руха «За Свабоду», а ўсім нам, беларусам і беларускам, важна і трэба ўдзельнічаць у выбарах у Каардынацыйную раду. 30 гадоў нашы галасы нікому не былі важныя, іх ніхто не лічыў і ніхто не лічыўся з імі. Іх толькі кралі і фальсіфікавалі. А тых, хто павінен быў прадстаўляць нашы інтарэсы — проста прызначалі, ператварыўшы выбары ў пустую фармальнасць. За ўвесь гэты час у нас ні разу не было пазітыўнага досведу ўдзелу ў электаральных кампаніях. 25-27 мая мы можам упершыню атрымаць гэты досвед. Упершыню адчуць каштоўнасць свайго голасу і яго ўплыў. Упершыню за 30 гадоў мы разам зможам стварыць рэальна абраны орган, які будзе прадстаўляць і абараняць інтарэсы выбаршчыкаў — там, дзе гэта сёння магчыма. «Нічога пра нас без нас» — гэта адзін з ключавых прынцыпаў, якія ляжаць у аснове нашай выбарчай праграмы. Бо можна сядзець і казаць, што хтосьці там за мяжой замест нас адвольна нешта вырашае, а можна непасрэдна ў гэтым удзельнічаць праз выбары і наўпрост на гэтую палітыку ўплываць. Ні я, ні наша кааліцыя не ставіць сваёй мэтай замяніць сабой Святлану Ціханоўскую. Мы выступаем за ўмацаванне, развіццё і эфектыўнае ўзаемадзеянне створаных з 2020-га года палітычных інстытутаў. Адзіныя крэслы і пасады, якія мы хочам вызваліць — гэта тыя, што незаконна захопленыя рэжымам Лукашэнкі і яго памагатымі, прыцягнення да адказнасці якіх мы будзем дамагацца. Галасуйце, выбірайце, уплывайце. Выбары ў Каардынацыйную раду пройдуць 25-27 траўня. Наш нумар у бюлетэні — дзявяты. Жыве Беларусь!

Павел Паўлавіч Латушка: намеснік кіраўніцы Аб'яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення, пасол Цікавае назіранне і аналіз, якім я хацеў бы з вамі падзяліцца: упершыню ў сваёй гісторыі, калі ён кіруе Беларуссю (цяпер — узурпаваўшы ўладу ў нашай краіне), Лукашэнка прыняў рашэнне аб увядзенні пасады свайго намесніка. Намеснікам старшыні прэзідыума так званага Усебеларускага народнага сходу (дарэчы, адчуваюцца адсылкі да ЦК КПСС, да палітбюро ЦК КПСС, праўда?) прызначаны Аляксандр Мікалаевіч Косінец. Хто такі Аляксандр Косінец? Гэта былы рэктар Віцебскага медыцынскага ўніверсітэта. Але, напэўна, не гэта галоўнае, а галоўнае тое, што ён з'яўляўся старшынёй Віцебскага аблвыканкама. У 2014 годзе ён быў прызначаны кіраўніком Адміністрацыі Лукашэнкі. У 2016 годзе кіраўніком Адміністрацыі Лукашэнкі была прызначаная Наталля Качанава — былая мэр Наваполацка, таксама з Віцебскай вобласці. Хто запрасіў у сталіцу (першасна на пасаду віцэ-прэм'ера ўрада Лукашэнкі, а ў наступным на пасаду кіраўніцы Адміністрацыі Лукашэнкі) Качанаву? Зрабіў гэта Аляксандр Косінец. Мы бачым з вамі сувязь: Косінец запрашае Качанаву на пасаду віцэ-прэм'ера па сацыяльных пытаннях, у наступным Косінца здымаюць з пасады кіраўніка Адміністрацыі прэзідэнта, а на яго пасаду становіцца Качанава. Качанава ў сваю чаргу адчыніла дзверы для наступнага прадстаўніка, назавем умоўна, віцебскай школы — Ігара Сергіенкі, які пасля яе заняў пасаду кіраўніка Адміністрацыі Лукашэнкі. Хто такі Ігар Сергіенка? Гэта кадравы афіцэр КДБ, былы першы намеснік старшыні КДБ, генерал КДБ, які ў 2019 годзе заняў пасаду кіраўніка Адміністрацыі Лукашэнкі, змяніўшы на гэтай пасадзе Наталлю Качанаву. Мы бачым з вамі пераемнасць: Косінец — кіраўнік Адміністрацыі з Віцебшчыны; Качанава — кіраўнік Адміністрацыі таксама з Віцебскай вобласці; Сергіенка — кіраўнік Адміністрацыі таксама з Віцебскай вобласці. Кожны па чарзе лабіраваў свайго паслядоўніка. Мы бачым выразную сувязь, што сёння на вышэйшых пасадах у краіне (ёсць паняцце высокая пасада, ёсць паняцце вышэйшая службовая асоба — такую іерархію ўвёў сам Лукашэнка) знаходзяцца прадстаўнікі віцебскай школы. Гэта старшыня Палаты прадстаўнікоў (ніжняй палаты парламента Лукашэнкі) Ігар Сергіенка; старшыня Савета Рэспублікі (верхняй палаты парламента Лукашэнкі) Наталля Качанава; намеснік Лукашэнкі на пасадзе старшыні ў Усебеларускага народнага сходу — Аляксандр Косінец. Калі ўважліва прааналізаваць Канстытуцыю, разабрацца, хто і на што мае права, які орган прымае тыя ці іншыя рашэнні, то нават павярхоўны аналіз дае падставы меркаваць, што менавіта гэтыя тры фігуры могуць адыграць ключавую ролю ў сітуацыі недзеяздольнасці Лукашэнкі, калі ў яго наступаюць праблемы са здароўем ці ён сыходзіць па тых ці іншых абставінах у іншы свет. Ці ведаў пра гэта Лукашэнка, ствараючы такі трыумвірат «віцебскіх» на галоўных, ключавых пасадах у краіне? Гэта пытанне, вялікае пытанне. На яго, вядома, можа адказаць толькі сам дыктатар, але мы з вамі бачым, што гэтая група сапраўды атрымлівае вельмі сур'ёзны ўплыў пры ўзнікненні надзвычайнай сітуацыі ў краіне. Хто такі Аляксандр Косінец? Аляксандр Косінец — досыць актыўны чалавек, амбіцыйны чалавек, славалюбівы чалавек, які, як пагаворвалі ў маю бытнасць працы ва ўрадзе, фактычна ўвёў у велізарныя даўгі Віцебскую вобласць. Тады на розныя праекты Косінца было выдаткавана паўмільярда долараў ЗША — такія лічбы называліся на паседжаннях урада. У выніку ўся Віцебская вобласць была пагружаная ў пазыкі. Я думаю, што і да гэтага часу гэтыя даўгі існуюць — яны ці спісаныя, ці проста па іх Віцебская вобласць не расплацілася перад рэспубліканскім бюджэтам. Косінец хацеў даказаць сваю паспяховасць на пасадзе старшыні Віцебскага аблвыканкама, каб для яго гэта стала прыступкай на новую пасаду. Я ўспамінаю гутарку з ім у Віцебскім аблвыканкаме. У кожнага высокага чыноўніка побач з яго кабінетам знаходзіцца пакой адпачынку. Дык вось гэтая гутарка адбылася ў пакоі адпачынку Косінца ў 2011 годзе. Тады Косінец на працягу некалькіх гадзін распавядаў сваё бачанне развіцця Віцебскай вобласці, бачанне развіцця краіны. І зрабіў мне прапанову: ён сказаў, што ў яго ёсць планы стаць прэм'ер-міністрам краіны, і ён прапануе мне ўвайсці ў яго каманду. Вы разумееце мой стан, калі я пачуў гэтую прапанову: мы фактычна знаходзімся ў кабінеце старшыні аблвыканкама, мы разумеем, што ўсе гэтыя памяшканні знаходзяцца пад кругласутачнай праслухоўкай КДБ ды і не толькі — у нас усяго 6 службаў могуць праслухоўваць размовы грамадзян краіны і замежных грамадзян на тэрыторыі Беларусі. Я разумею, што калі я кажу: «Так, я згодны ўвайсці ў вашу каманду», а менавіта такая прапанова была зробленая з боку Касінца — значыць мы выходзім з гэтага кабінета ў кайданках удваіх у суправаджэнні афіцэраў КДБ ці выходжу ў кайданках я адзін. Вядома, я выкруціўся і сказаў, што мяне задавальняе тая праца, якой я займаюся ў дадзены момант. Але сам факт амбітнасці гэтага чалавека ўжо тады быў прадэманстраваны. У наступным ён быў прызначаны кіраўніком Адміністрацыі. Пазней мая адмова на яго прапанову ўплывала, як мне казалі, на некаторыя кадравыя рашэнні ў маёй біяграфіі. Але гэта ўжо, як кажуць, справа мінулая, мяне яна абсалютна не хвалюе. Так што Лукашэнка прызначыў на гэтую пасаду вельмі амбіцыйнага чалавека. Ён выдатна памятае пра тое, што, будучы кіраўніком Адміністрацыі, ён браў на сябе больш функцый, дакладней, больш паўнамоцтваў, чым можа ўзяць на сябе кіраўнік Адміністрацыі Лукашэнкі. І гэта з'явілася адной з ключавых прычын, чаму Косінец быў досыць хутка вызвалены ад пасады кіраўніка Адміністрацыі. І вось цяпер Лукашэнка робіць яго сваім намеснікам — першы раз у гісторыі Лукашэнка мае намесніка. Адна цікавая гісторыя з біяграфіі Аляксандра Косінца. Аляксандр Косінец займаў (яшчэ да пасады старшыні Віцебскага аблвыканкама) пасаду намесніка прэм'ер-міністра Беларусі і з'яўляўся старшынёй арганізацыйнага камітэта Міжнароднага кінафестывалю «Лістапад». Міжнароднага фестывалю, які цяпер, вядома, такім практычна не з'яўляецца. Косінец паставіў задачу запрасіць кіназорак міравога кіно на цырымонію адкрыцця кінафестывалю ў Мінск. Ён даў даручэнне запрасіць... Каго вы думаеце?.. Шварцэнэгера! Гэта насамрэч праўдзівая гісторыя. Праходзіць некалькі тыдняў і зноў збіраецца арганізацыйны камітэт Міжнароднага кінафестывалю «Лістапад». І Косінец пытаецца: «Дык што там, Шварцэнэгер... Ці даў ён згоду прыехаць на фестываль у Мінск?» Усе пачалі неяк мяцца, паціскаць плячыма, а Косінец сказаў: «Вы не ўмееце, не можаце гэтага зрабіць — дык дайце мне тэлефон Шварцэнэгера, я сам яго запрашу! Сам яму патэлефаную і сам яго запрашу». Такая гісторыя. Такіх гісторый яшчэ можа быць, вядома, вельмі шмат. Вось такі «віцебскі расклад» сёння ў Беларусі. Успамінаецца таксама гісторыя, звязаная з тым, што я ініцыяваў адкрыццё помніка Уладзіміру Караткевічу ў Кіеве. Напісаў адпаведную дакладную запіску ў Адміністрацыю Лукашэнкі — тады кіраўніком Адміністрацыі быў Уладзімір Макей. Я атрымаў адмоўнае заключэнне, але я не здаваўся, лічачы, што менавіта Уладзіміру Караткевічу важна адкрыць помнік у Кіеве. Ён скончыў філалагічны факультэт Кіеўскага дзяржаўнага ўніверсітэта. Дарэчы, у яго ёсць творы, напісаныя на ўкраінскай мове — і гэта тая асоба, якая яднае нас, беларусаў і ўкраінцаў, і я настойліва абараняў пазіцыю, што неабходна адкрыць помнік Уладзіміру Караткевічу ў Кіеве. Пасля адмоўнага адказу Уладзіміра Макея я вырашыў напісаць дакладную наўпрост Лукашэнку. І мне ўспамінаецца рэзалюцыя, якая вярнулася мне ад Лукашэнкі: «Падтрымаць прапанову міністра культуры аб адкрыцці помніка майму земляку». Уладзімір Караткевіч нарадзіўся ў Оршы. І Лукашэнка нарадзіўся ў Аршанскім раёне. Так, мы ўсе лічым, што ён належыць да «магілёўскага клану» або да магілёўскай часткі беларускага істэблішменту, але ён сапраўды нарадзіўся ў Віцебскай вобласці. Як вы лічыце, ці будзе мець уплыў гэты трыумвірат віцебскіх на сённяшняе і — галоўнае — на будучую сітуацыю ў Беларусі, калі Лукашэнка ўжо функцыянальна не зможа кіраваць краінай? Перакананы, што гэты трыумвірат «віцебскіх» будзе мець істотны ўплыў на сённяшнюю і — галоўнае — на будучую сітуацыю ў Беларусі, калі Лукашэнка ўжо функцыянальна не зможа кіраваць краінай. Павел Латушка Намеснік кіраўніцы Аб’яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення, пасол, былы міністр культуры Беларусі

Павел Паўлавіч Латушка: намеснік кіраўніцы Аб'яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення, пасол Якія ёсць 5 асноўных элементаў магчымай падтрымкі беларускага народа дэмакратычнымі дзяржавамі? У 1991 годзе пасля распаду Савецкага Саюза з'явіўся шэраг нацыянальных дзяржаў, якія атрымалі незалежнасць. Як гэта ўспрыняла Еўропа? Па нейкай прычыне Беларусь, Украіна, Малдова і Грузія засталіся ў разуменні заходніх палітыкаў у сферы інтарэсаў Расіі. Па сканчэнні дзесяцігоддзяў сёння мы разумеем, што такое рашэнне было стратэгічнай памылкай. У 2014 годзе ніхто не меркаваў, што Беларусь згуляе адну з ключавых роляў у агрэсіі Расіі супраць Украіны ў 2022 годзе. Усё гэта вынік стратэгічных памылак 1991 года і 2014 года. Тэрытарыяльныя саступкі агрэсару і спробы яго ўлагодзіць заўсёды вялі да негатыўных наступстваў. І нават рэжым Лукашэнкі, які заўсёды цалкам падтрымліваў Расію, зрабіў адпаведныя высновы пасля 2014 года. Дыктатар спалохаўся. Не за краіну і дзяржаву, а за сваю ўладу. Тады ў 2014-2015 гадах Лукашэнку ўдалося пераканаць заходніх партнёраў у выгадным яму тэзісе, што толькі ён можа выратаваць Беларусь ад Пуціна, што ён з'яўляецца гарантам незалежнасці Беларусі. Лукашэнка маніпуляваў Захадам, ён выдатна разумеў, што не пойдзе ні на якія рэформы і не адмовіцца ад улады, а рух у бок Захаду быў толькі падставай атрымаць больш рэсурсаў як ад ЕС, так і ад Расіі. Мы часта кажам нашым партнёрам, што гэта пытанне толькі часу, калі Расія далучыць тэрыторыю Беларусі і калі будуць створаныя ўсе перадумовы зрабіць гэта неваенным спосабам. Лукашэнка не зможа гэтаму перашкодзіць, але горшы сцэнар — калі гэтаму не зможа перашкодзіць і беларускі народ. У нашых заходніх партнёраў ёсць выбар: Умоўна падтрымліваць Лукашэнку і думаць, што ён захавае Беларусь. Падтрымліваць беларускае грамадства і дапамагаць беларускаму народу вярнуць сваю суб'ектнасць. Толькі свабодная, незалежная, еўрапейская і дэмакратычная Беларусь — гэта гарантыя таго, што Расія больш не зможа ажыццявіць агрэсію не толькі ў дачыненні да Украіны, але і ў дачыненні да ЕС. Як палітык я абсалютна падтрымліваю ўсе дзеянні нашых партнёраў, накіраваныя на ўзмацненне нацыянальнай бяспекі і абароны. Разам з тым мне здаецца, што нашым заходнім партнёрам важна зразумець, што галоўнай зброяй, галоўнай сілай з'яўляецца беларускі народ. Беларускі народ, які штодня падвяргаецца рэпрэсіям, з'яўляецца нашай галоўнай зброяй у сітуацыі, калі рэжым Пуціна і Лукашэнкі наважацца паўторна выкарыстоўваць тэрыторыю Беларусі для агрэсіі ў дачыненні да Украіны або адной з дзяржаў-чальцоў ЕС.