Павел Паўлавіч Латушка: намеснік кіраўніцы Аб'яднанага Пераходнага Кабінета Беларусі, кіраўнік Народнага антыкрызіснага ўпраўлення, пасол
Нечаканы выклік Лукашэнкі на дыван у Крэмль і наступныя яго публічныя каментары даюць падставы да многіх высноў і разважанняў.
Лукашэнка быў запрошаны на пасяджэнне Савета Бяспекі Расійскай Федэрацыі — органа, які прызначаны для абмеркавання і прыняцця самых важных стратэгічных рашэнняў у любой дзяржаве. Пра што гэта сведчыць?
З аднаго боку Лукашэнку даюць вельмі выразны мэсэдж, што Беларусь у ягонай асобе разглядаецца як частка Расійскай імпэрыі. І гэта яшчэ раз сведчыць аб адсутнасці самастойнасці Лукашэнкі, падпарадкаванасці яго Крамлю і няздольнасці праводзіць суверэнную знешнюю і ваенную палітыку. Ці, прынамсі, абмежаванай здольнасці праводзіць яе самастойна.
З іншага боку ўдзел Лукашэнкі ў пасяджэнні Рады бяспекі Расіі быў накіраваны на тое, каб даць яму выразны мэсэдж аб неабходных дзеяннях з боку Беларусі ў далейшай падтрымцы і пашырэнні ўдзелу краіны ў агрэсіі супраць Украіны.
Наступныя публічныя каментары і заявы Лукашэнкі хутчэй сведчаць пра тое, што разумення ў Радзе Бяспекі Расіі ён не атрымаў, і сутыкнуўся з пазіцыяй досыць выразнай і адназначнай: Беларусь павінна больш глыбока пагрузіцца ў супрацьстаянне з Украінай, і ў вырашальны момант тэрыторыя Беларусі павінна быць паўторна прадстаўленая для агрэсіі як у дачыненні да Украіны, так і, магчыма, дэстабілізацыі сітуацыі на межах з дзяржавамі-чальцамі Еўрапейскага саюза.
Што з'яўляецца пацвярджэннем дадзенай высновы?
Перш за ўсё Лукашэнка, як і неаднаразова раней, выкарыстоўвае публічныя інструменты супрацьпастаўлення, спрабуючы супрацьстаяць тым даручэнням, якія даюцца яму ў Крамлі. У публічных заявах Лукашэнкі для СМІ Расіі рушыў услед тэзіс аб тым, што Расіі патрэбная менавіта такая Беларусь, якая ўжо з'яўляецца агрэсарам у вайне, але далей не выкарыстоўваецца ў наўпроставых ваенных мэтах. Пры гэтым Лукашэнка не захацеў апускацца ў пытанне таго, у чым сёння палягае падтрымка з боку Беларусі Расіі.
Галоўны довад, які прыводзіць Лукашэнка ў абмеркаваннях з Крамлём — немэтазгоднасць паўторнага выкарыстання тэрыторыі Беларусі для агрэсіі супраць Украіны — з'яўляецца наяўнасць працяглых межаў як з Украінай, так і з краінамі-чальцамі NATO.
Але ў Крамлі разумеюць і аддаюць сабе поўную справаздачу ў тым, што ніводная з краін NATO не плануе і не ажыццявіць агрэсію ў дачыненні да Беларусі, што абсалютна дэзавуе словы Лукашэнкі пра важнасць абароны заходніх межаў для недапушчэння «ўдару ў спіну» вядучай вайну Расіі.
У кантэксце Украіны дыктатар згадвае наяўнасць дастаткова сур'ёзнай сістэмы абароны на мяжы Беларусі, створанай Украінай, размяшчэнне там узброеных падраздзяленняў Украіны, мініраванне тэрыторый, пабудаваных абарончых збудаванняў.
І гэта таксама супярэчыць довадам Лукашэнкі аб знешніх пагрозах, а таксама пацвярджае, што Украіна не плануе якіх-небудзь агрэсіўных дзеянняў у дачыненні да Беларусі. І гэты тэзіс не патрабуе дадатковых доказаў у сувязі з тым, што Украіна ажыццяўляе вызваленне сваіх тэрыторый.