Мігрант як «жывы шчыт»
- Admin of the NAM
- Dec 2
- 3 min read
Юрыдычная кваліфікацыя:
Артыкул 7(1)(k) Рымскага статута: Іныя бесчалавечныя дзеянні (наўмыснае выкарыстанне людзей як інструмента, стварэнне нечалавечых умоў, якія прывялі да пакутаў).
Пратакол ААН супраць незаконнага ўвозу мігрантаў(арганізаваная дзяржавай схема).
Ф.А., 28 гадоў, быў настаўнікам англійскай мовы ў Мосуле, Ірак. Пасля таго, як яго горад быў разбураны ІДІЛ, а затым падчас баёў за вызваленне, ён страціў працу і дом. Ён быў адукаваным чалавекам, далёкім ад вайны, і проста шукаў бяспечнае месца для сваёй маладой жонкі і трохгадовай дачкі. У жніўні 2021 года ён убачыў у Facebook рэкламу «турыстычнай фірмы». Яна прапаноўвала «лёгкі і легальны» шлях у Еўропу. Маршрут: Багдад — Мінск — Германія. Кошт — 5000 долараў з чалавека. Фірма запэўнівала, што ў яе ёсць «афіцыйная дамоўленасць» з беларускімі ўладамі.
Ф.А. прадаў машыну і залатыя ўпрыгажэнні жонкі. Ім выдалі беларускія турыстычныя візы проста ў аэрапорце Багдада. Самалёт Iraqi Airways быў запоўнены такімі ж «туристамі» — сем’ямі з Ірака, Сірыі, Афганістана.
У Мінску іх сустрэлі. Першыя два дні былі падобныя на праўду. Іх пасялілі ў гасцініцу «Беларусь». Ім нават правялі кароткую экскурсію па горадзе. «Куратары» — рускамоўныя моцныя мужчыны ў цывільным — загадалі ім чакаць. На трэці дзень, ноччу, па іх прыехалі вялікія турыстычныя аўтобусы. «Паедзем на экскурсію ў Гродна», — сказаў куратар.
У аўтобусах было каля 100 чалавек. Іх вязлі некалькі гадзін і высадзілі сярод начнога лесу. «Цяпер ідзіце, — сказаў куратар, паказваючы ліхтарыкам у цемру. — Там Польшча. Ідзіце прама».
Калі людзі заміналіся, з цемры выйшлі людзі ў беларускай ваеннай форме, з сабакамі. Яны не размаўлялі па-англійску. Яны проста штурхалі людзей прыкладамі ў спіны і крычалі: «Уперад! Go!».
Ф.А., яго жонка і дачка разам з натоўпам пайшлі праз лес. Праз гадзіну яны выйшлі да высокага плота з калючым дротам. У некалькіх месцах дрот быў перарэзаны. «Глядзіце, праход! — закрычаў нехта. — Беларускія нам дапамаглі!».
Яны прабраліся праз дзірку. Яны былі ў Польшчы. Яны ішлі яшчэ каля гадзіны, пакуль іх не асвяцілі пражэктары. Гэта быў польскі памежны патруль. Палякі іх затрымалі. Яны плакалі, прасілі аб дапамозе, паказвалі дзяцей. «Asylum! Please!» — крычаў Ф.А. Памежнікі далі ім вады і сухіх пайкоў, але сказалі, што лагеры перапоўненыя. Праз некалькі гадзін іх пасадзілі ў грузавікі і адвезлі назад да мяжы. Іх проста выпхнулі праз тую ж дзірку ў плоце назад у Беларусь.
І тут пачаўся сапраўдны кашмар. З беларускага боку іх ужо чакалі тыя ж салдаты ў камуфляжы. «Назад нельга! — крычалі яны, выстройваючы шчыты. — У Польшчу! Ідзіце ў Польшчу!».
Яны апынуліся ў пастцы. На нейтральнай паласе, у вузкай паласе лесу паміж дзвюма межамі. З аднаго боку — палякі, якія не пускалі іх углыб краіны. З другога — беларусы, якія не давалі ім вярнуцца ў Мінск ці хаця б у беларускую вёску.
«Мы правялі ў гэтым лесе восем дзён, — распавядаў Ф.А. пазней валанцёрам. — Гэта быў ад. Тэмпература ноччу апускалася да нуля. У нас не было ежы, палатак, цёплага адзення. Дачка пастаянна плакала. Мы пілі ваду з балота. Беларускія салдаты часам прыязджалі. Яны не давалі нам ежы. Яны прывозілі яшчэ мігрантаў і штурхалі іх на нас. Яны здымалі на тэлефоны, як мы пакутуем, і крычалі палякам: "Глядзіце, фашысты, што вы робіце!". Адзін раз яны прывезлі бервяны і шчыты і прымусілі мужчын штурмаваць плот. Яны кідалі ў палякаў камяні і хаваліся за нашымі спінамі».
На пяты дзень у дачкі Ф.А. пачаўся моцны жар. Яна была без прытомнасці. Ф.А. падпаўз да беларускіх памежнікаў, трымаючы дачку на руках, умольваючы аб дапамозе, аб доктары. «Пайшоў прэч!» — салдат ударыў яго берцам у грудзі.
На восьмы дзень, страціўшы ўсю надзею, Ф.А. убачыў групу валанцёраў з польскага боку. Ён прарваўся праз плот і здаў ім. Яго дачку адразу даставілі ў польскую бальніцу з цяжкай пнеўманіяй і пераахаладжэннем. «Я зразумеў, што мы былі не кліентамі. Мы былі зброяй, — казаў ён у цэнтры для бежанцаў. — Яны купілі нас у Іраку, прывезлі і выкарыстоўвалі, як кулі, каб страляць па Еўропе. Яны не бачылі ў нас людзей. Для іх мы былі проста "жывы шчыт"».
Comments